Nikt nas do wyboru Haliny Poświatowskiej na patronkę naszego liceum nie przekonywał, nie namawiał. Spontanicznie i z radością rozmawialiśmy o niej w szkole i poza nią. Nie sposób zapomnieć, że moda na jej poezję wybuchła przed kilku laty nagle i trwa do dzisiaj. Ale nas poruszyła jej tragiczna choroba serca i heroizm w walce z własnym ciałem, samozaparcie i pęd do widzenia wszędzie nadziei, jej wielki apetyt na życie.
Urodziła się w Częstochowie 9 lipca 1935r. Jej życie to całe lata leczenia w szpitalach i samotniach. Choroby serca nabawiła się, bowiem w dzieciństwie, a była ona następstwem groźnej anginy i trudnego okupacyjnego życia. Swoją wielką miłość, Adolfa Poświatowskiego, poznała w sanatorium. Był studentem łódzkiej “Filmówki”. Haśka, bo tak ją nazywano, po niecałych dwóch latach małżeństwa została wdową.
W 1958 roku ukazał się jej pierwszy tomik poezji pod tytułem “Hymn Bałwochwalczy”. Do zapisywania okruchów myśli i uczuć namówiła ją Wisława Szymborska. I tak poezja stała się i pasją i terapią dla młodej dziewczyny.
Przyjrzyjcie się naszym polskim poetkom. Są smutni, rozczarowani, zasępieni i tragiczni. A nasza Haśka, w swojej ciężkiej chorobie, byłą miłośniczką wszystkiego, co tętni życiem, rozwija się, rozpala słońcem i radością. Apetyt na życie miała także w 1958 roku, kiedy to przeszła operację serca w Stanach Zjednoczonych. Była to operacja udana, ale ciężka, a Haśka – dzięki swemu samozaparciu i optymizmowi przeżyła jeszcze dziesięć lat. Po roku 1958 wydała kolejne dwa tomy wierszy: – “Dniu dzisiejszy” (1963) i “Odę do rąk” (1966) oraz tom prozy – “Opowieść dla przyjaciela” (1967).
Zmarła w Warszawie, 11 października 1967r., w kilka dni po drugiej operacji serca. Haśka żyła wielowątkowością życia. Była zachłanna na wiedzę, błyskotliwa, spontaniczna i niezwykle pracowita. Z uporem zabrała się po pierwszej operacji serca do studiowania na Smith College, Northampton, Massachusetts. Studiowała filozofię, logikę, uczyła się języka angielskiego i niemieckiego, pisała wiersze, tłumaczyła z angielskiego i francuskiego, uczyła się hiszpańskiego. Żyła – mimo wszystko i na przekór wszystkiemu, nie zauważała przeszkód, a kiedy jej doskwierały, po prostu je pokonywała – z wiarą i przekonaniem, że są po to, aby je właśnie pokonywać.
“Żyje się tylko chwilę” – pisała. Dla niej “czas był przezroczystą perłą wypełnioną oddechem”. Tą perłą, zrodzoną w cierpieniu, była jej poezja i ona sama – niosąca człowieczy trud z godnością i optymizmem. Mieć apetyt na życie i wykorzystywać jak najlepiej swój talent i możliwości – to była dewiza Haśki. To jest nasza dewiza. “Uśmiechajcie się do niej” – napisała do nas Wisława Szymborska, kiedy nadaliśmy naszemu liceum imię Haliny Poświatowskiejk. Będziemy uradowani, jeśli Wy uśmiechniecie się do naszej Haśki.